ตอนเปิดตลาดในช่วงแรก เกิดจากก็รวมตัวกันระหว่างวัดกับชาวบ้าน เมื่อก่อนเราจะใช้วัตถุดิบที่มีอยู่ในตำบล อย่างที่วัดจะมีเรืออยู่ 2 ลำ เราก็นำมาแปลงเป็นเรือแจว เพื่อใช้ขายของในแม่น้ำ ส่วนแพนี้ก็มีอยู่เป็นแพเลี้ยงปลาโดยเฉพาะ เปิดให้พ่อค้าแม่ค้ามาใช้เป็นที่ขายของ

ตอนหลังทางกรมชลประทานเขามีนโยบายผันน้ำลงแม่น้ำท่าจีน ให้เป็นพื้นที่รับน้ำของเขตตะวันตกเพราะฉะนั้นน้ำจะมากขึ้นเรื่อย ๆ ต่อจากนี้ ชาวบ้านขณะนี้เองฝั่งตรงกันข้ามกับวัดจำนวนมหาศาลยังประกอบอาชีพไม่ได้เลย ธรรมดาเราจะปลูกผัก ปลูกข้าว และเป็นที่ปลูกมันเทศที่ใหญ่ที่สุดของประเทศไทยด้วย แต่ในขณะนี้ก็หายไปแล้ว

เราเกิดมาอยู่บริเวณนี้มาตั้งแต่เกิด สมัยที่ยังเป็นนักเรียนเราก็นั่งเรือข้ามฟาก เมื่อก่อนมีเรือรับข้ามฟาก ทุกวันก็หากินอยู่กับน้ำ เอาตรง ๆ แม่น้ำทุกสายที่มีปัญหาไม่ใช่เฉพาะโรงงานอย่างเดียว เราทำไร่ทำนาทั้งหมด เวลาทำนาเสร็จผ่านไปแล้วเขาโรยยา ก็จะปล่อยน้ำออกสู่แม่น้ำท่าจีน และน้ำที่ออกมาคือสารพิษทั้งหมด มหาศาลยิ่งกว่าน้ำเสียอีก แต่เรามองไม่เห็น

ทุกวันนี้แม่น้ำท่าจีน น้ำที่ใช้จริง ๆ มาจากกาญจนบุรี ไม่ใช่มาจากมะขามเฒ่า ถ้าเมืองกาญแห้งเมื่อไหร่เราก็จบ ทุกอย่างเป็นไปตามวัฏจักรของความเจริญ เมื่อได้อย่างก็ต้องเสียอย่างเพราะเราอยู่ใกล้แหล่งความเจริญก็ต้องเปลี่ยนผันไปตามเวลา